طب فیزیکی و تفاوت آن با ارتوپدی:

 متخصص طب فیزیکی:

 طب فیزیکی بسیار شبیه به تخصص ارتوپدی و جدیدتر و در اصل تخصص غیر جراحی ارتوپدی است.

یک متخصص طب فیزیکی سعی دارد بیمار را با روش‌های غیر جراحی و جدید درمان کند و اگر لازم شود از متخصصین جراحی سایر رشته‌ها خصوصا ارتوپدی، متخصص جراحی مغز و اعصاب و … استفاده نماید.

علاوه بر این متخصص طب فیزیکی می‌تواند برای کسب حداکثر نتیجه از کارشناسان رشته‌های فیزیوتراپی، کار درمانی، حرکت و ورزش درمانی ارتوپدی فنی، مددکار اجتماعی و ماساژ درمانی نیز استفاده کند.

 متخصص ارتوپدی:

یک متخصص ارتوپدی که به آنان جراح استخوان و مفاصل یا ارتوپد نیز گفته می‌شود، سعی می‌کند با کمک روش‌های جراحی مشکلات سیستم حرکتی بدن را درمان نماید.

البته متخصص ارتوپدی نیز ممکن است از روش‌های درمان غیر جراحی بهره گیرند اما چون یک ارتوپد در اصل یک جراح است و بیشتر برای امر جراحی آموزش دیده است مسلما در این کار مهارت بیشتری دارد.

متخصص طب فیزیکی با تمرکز بر روش‌های غیرجراحی مانند اوزون تراپی، مانیپولاسیون، لیزر درمانی و مگنت تراپی و … ‎آموزش دیده است.

البته گفتنی است هدف از این مقایسه برتر شمردن یک رشته بر دیگری نیست، بلکه صرفا جهت آگاهی این اطلاعات را ارائه می‌نماییم.

 دلایل مراجعه به متخصص طب فیزیکی و توان بخشی:

رشته طب فيزيكي و توانبخشي يكي از رشته‌هاي پزشكي ـ تخصصي باليني است. پيشگيري، ارزيابي، تشخيص و درمان بيماري سيستم‌هاي مختلف و بويژه اختلالات و ضايعات عضلات، استخوان‌ها، اعصاب و مفاصل و … از وظایف متخصص این رشته است.

           طب فيزيكي و توانبخشي به صورت مختصر فيزياتري (Physiatry) و كارشناسان اين رشته فيزياتريست (Physiatrist) ناميده مي‌شوند.

البته اين كلمه را نبايد با كلمه فيزيوتراپيست اشتباه گرفت چون كلمه فيزياتريست از دو لغت يوناني physikos به معناي فيزيك و iatreia به‌معناي هنر درمان گرفته شده است.

از ويژگي‌هاي طب فيزيكي اين است كه براي پوشش و تكميل برخي خدمات رشته‌هاي تخصصي ديگر به وجود آمده و به دليل ماهيت خود براساس نامگذاري بخش خاصي از بدن ناميده نشده است.

عملكرد طب فیزیکی به سه حيطه كلي تقسيم‌بندي مي‌شود:

اولین حيطه درماني: شامل انواع اقدامات مرتبط با پيشگيري و درمان ضايعات و بيماري‌هاي اسكلتي و عضلاني است.

دومين حيطه: در طب فیزیکی به درمان، بازتواني يا نوتواني در زمينه‌هاي مختلف پرداخته می شود. بازتوانی بيماري‌هاي عصبي ـ عضلاني (مانند سكته‌هاي مغزي، ضايعات نخاعي و فلج مغزي).

كنترل درد بخصوص دردهاي مزمن، طب ورزشي (مثلا توانبخشي پس از آسيب‌هاي ورزشي).

توانبخشي بعد از پيوند اعضا، توانبخشي قلبي و نيز توانبخشي بيماري‌هاي ريوي

 سومين حيطه: جنبه‌هاي تشخيصي است و شامل انواع روش‌هاي الكترودياگنوز محيطي و مركزي است.

منظور از طب الكترودياگنوز، انجام تست نوار عصب و عضله با هدف تشخيص درمان و توانبخشي است و در حقيقت يك معاينه الكتروفيزيولوژيك محسوب مي‌شود.