طب فیزیکی و تفاوت آن با ارتوپدی:

 متخصص طب فیزیکی:

 طب فیزیکی بسیار شبیه به تخصص ارتوپدی و جدیدتر و در اصل تخصص غیر جراحی ارتوپدی است.

یک متخصص طب فیزیکی سعی دارد بیمار را با روش‌های غیر جراحی و جدید درمان کند و اگر لازم شود از متخصصین جراحی سایر رشته‌ها خصوصا ارتوپدی، متخصص جراحی مغز و اعصاب و … استفاده نماید.

علاوه بر این متخصص طب فیزیکی می‌تواند برای کسب حداکثر نتیجه از کارشناسان رشته‌های فیزیوتراپی، کار درمانی، حرکت و ورزش درمانی ارتوپدی فنی، مددکار اجتماعی و ماساژ درمانی نیز استفاده کند.

 متخصص ارتوپدی:

یک متخصص ارتوپدی که به آنان جراح استخوان و مفاصل یا ارتوپد نیز گفته می‌شود، سعی می‌کند با کمک روش‌های جراحی مشکلات سیستم حرکتی بدن را درمان نماید.

البته متخصص ارتوپدی نیز ممکن است از روش‌های درمان غیر جراحی بهره گیرند اما چون یک ارتوپد در اصل یک جراح است و بیشتر برای امر جراحی آموزش دیده است مسلما در این کار مهارت بیشتری دارد.

متخصص طب فیزیکی با تمرکز بر روش‌های غیرجراحی مانند اوزون تراپی، مانیپولاسیون، لیزر درمانی و مگنت تراپی و … ‎آموزش دیده است.

البته گفتنی است هدف از این مقایسه برتر شمردن یک رشته بر دیگری نیست، بلکه صرفا جهت آگاهی این اطلاعات را ارائه می‌نماییم.

 دلایل مراجعه به متخصص طب فیزیکی و توان بخشی:

رشته طب فیزیکی و توانبخشی یکی از رشته‌های پزشکی ـ تخصصی بالینی است. پیشگیری، ارزیابی، تشخیص و درمان بیماری سیستم‌های مختلف و بویژه اختلالات و ضایعات عضلات، استخوان‌ها، اعصاب و مفاصل و … از وظایف متخصص این رشته است.

           طب فیزیکی و توانبخشی به صورت مختصر فیزیاتری (Physiatry) و کارشناسان این رشته فیزیاتریست (Physiatrist) نامیده می‌شوند.

البته این کلمه را نباید با کلمه فیزیوتراپیست اشتباه گرفت چون کلمه فیزیاتریست از دو لغت یونانی physikos به معنای فیزیک و iatreia به‌معنای هنر درمان گرفته شده است.

از ویژگی‌های طب فیزیکی این است که برای پوشش و تکمیل برخی خدمات رشته‌های تخصصی دیگر به وجود آمده و به دلیل ماهیت خود براساس نامگذاری بخش خاصی از بدن نامیده نشده است.

عملکرد طب فیزیکی به سه حیطه کلی تقسیم‌بندی می‌شود:

اولین حیطه درمانی: شامل انواع اقدامات مرتبط با پیشگیری و درمان ضایعات و بیماری‌های اسکلتی و عضلانی است.

دومین حیطه: در طب فیزیکی به درمان، بازتوانی یا نوتوانی در زمینه‌های مختلف پرداخته می شود. بازتوانی بیماری‌های عصبی ـ عضلانی (مانند سکته‌های مغزی، ضایعات نخاعی و فلج مغزی).

کنترل درد بخصوص دردهای مزمن، طب ورزشی (مثلا توانبخشی پس از آسیب‌های ورزشی).

توانبخشی بعد از پیوند اعضا، توانبخشی قلبی و نیز توانبخشی بیماری‌های ریوی

 سومین حیطه: جنبه‌های تشخیصی است و شامل انواع روش‌های الکترودیاگنوز محیطی و مرکزی است.

منظور از طب الکترودیاگنوز، انجام تست نوار عصب و عضله با هدف تشخیص درمان و توانبخشی است و در حقیقت یک معاینه الکتروفیزیولوژیک محسوب می‌شود.